Komisja Europejska, której siedziba znajduje się w Brukseli, jest niezależnym politycznie ponadnarodowym organem, który reprezentuje interesy całej UE i strzeże ich. Komisja UE ma prawo wnosić projekty wszystkich wspólnotowych aktów prawnych (prawo inicjatywy). Jako „strażnik traktatów” czuwa nad przestrzeganiem prawa wspólnotowego. Ponadto Komisja posiada uprawnienia wykonawcze, na przykład w odniesieniu do budżetu lub prawa antymonopolowego. Reprezentuje ona także interesy Wspólnoty na zewnątrz. Na czele Komisji stoi przewodniczący, którym od 2014 roku jest Jean-Claude Juncker z Luksemburga. Każde państwo członkowskie jest obecnie reprezentowane w Komisji przez jednego członka.

→ ec.europa.eu

Sojusz Północnoatlantycki (North Atlantic Treaty Organization) został utworzony w 1949 r. W skład tego sojuszu obronnego wchodzi obecnie 29 państw. Niemcy są jego członkiem od 1955 r. Bundeswehra uczestniczy w misji pod dowództwem NATO w Kosowie oraz angażuje się w dowodzonej przez NATO operacji „Resolute Support” w Afganistanie. Siedzibą NATO jest stolica Belgii Bruksela.
→ nato.int

Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ) jest podstawą i centralnym filarem systemu międzynarodowego. Aby dostosować ją do istniejącej rzeczywistości politycznej, Niemcy angażują się na rzecz reformy ONZ. Od 1996 roku płacą trzecią co do wielkości składkę do budżetu ONZ i są siedzibą niektórych jej organizacji; w Bonn znajduje się m.in. Sekretariat Konwencji Ramowej w sprawie Zmian Klimatu UNFCCC.

→ un.org

Niemiecka polityka rozwojowa jest elementem globalnej polityki strukturalnej i pokojowej. Jej celem jest wnoszenie wkładu w poprawę warunków życia w krajach partnerskich. Rząd federalny w ścisłej współpracy z międzynarodową wspólnotą państw angażuje się w zwalczanie ubóstwa, na rzecz pokoju i demokracji, w sprawiedliwe ukształtowanie procesu globalizacji oraz w zachowanie środowiska naturalnego i zasobów naturalnych. Centralnymi elementami polityki jest wzmocnienie zasad dobrego rządzenia, samodzielności oraz sił samopomocy w krajach partnerskich. Kierunki i koncepcje polityki opracowuje Federalne Ministerstwo ds. Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (BMZ). Republika Federalna Niemiec zajmuje po USA i Wielkiej Brytanii trzecie miejsce wśród największych darczyńców.

→ bmz.de

Rada Europejska wytycza ogólne kierunki polityki Unii Europejskiej. Na odbywających się co najmniej dwa razy w roku obradach, którymi kieruje przewodniczący Rady, zbierają się głowy państw lub szefowie rządów, przewodniczący Komisji Europejskiej i wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa.

Szefowie państw lub rządów UE podpisali w grudniu 2007 roku w Lizbonie traktat reformujący UE, który po ratyfikacji we wszystkich państwach członkowskich wszedł w życie w grudniu 2009 roku. Traktat ten stanowi nową podstawę UE, która dzięki niemu ma stać się bardziej demokratyczna, przejrzysta i skuteczniej funkcjonować. Zgodnie z tym za ciągłość podejmowanych przez Unię działań odpowiada obecnie stały przewodniczący Rady Europejskiej. Wysoki przedstawiciel do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa jest odpowiedzialny za stosunki zewnętrzne wspólnoty. Podejmowanie unijnych uchwał ułatwiło zniesienie w licznych przypadkach zasady jednomyślności. Na kilkadziesiąt nowych dziedzin rozszerzono podejmowanie decyzji kwalifikowaną większością głosów. Od 2014 roku w radzie UE obowiązuje zasadniczo system głosowania „podwójną wiekszością głosów“. Zgodnie z tą zasadą uchwały UE w Radzie Ministrów będą wymagały głosów większości państw (55 proc.), w których mieszka 65 proc. obywateli. Rotacyjne przewodnictwo w radach ministrów zostanie zachowane w formie 18-miesięcznej prezydencji zespołowej, sprawowanej przez trzy państwa członkowskie. Liczbę posłów w Parlamencie UE ograniczono od 2014 roku do 751. Każde państwo członkowskie będzie odtąd posiadało przynajmniej 6 i najwyżej 96 deputowanych. Traktat reformujący wzmacnia także demokrację i ochronę praw podstawowych poprzez rozszerzenie roli parlamentu, włączenie parlamentów krajowych do europejskiego procesu ustawodawczego oraz wprowadzenie Karty Praw Podstawowych, która będzie miała prawnie wiążący charkter (w przypadku Wielkiej Brytanii i Polski obowiązują odrębne przepisy).